پایان کارِپائیز

زمین ِنمی باران خورده،بوی خاک ِتازه‌ی شخم شده،آسمان ِگرفته وابرآلود،فضای محووبُهت زده‌ی خاکستری اندودوبرگهای فروریخته‌ درختان ِمغموم ِسربه فلک کشیده ‌ی عریان ولرزان ِمحزون ِبی برگی بصدهاهزارلون ِپرِطاووس درنجواهای جگرسوزوگله مندازتاراجگری جانشکارِپائیر‌ی بسااندوهبارکه دیگردیرگاهی است پای اصرارفشرده ودندان ِکین خواهی فشرده برجگرِخونین ومجروح درتقلای بقای خویشِ ِازنفس افتاده‌ی درگردش پرملال وملول ِچرخ ِفلکی دردایره‌ دلگیربلاخیزِمینائی،زمزمه،جویباروهیاهوبانگ ِپررازِنهفته درگیج سری باد ِپرغروردرکرشمه‌ی افق به طنازی ودلبری خویش باتوده های ابرِگران بارودشت ِبی منت ِگشاده دست ِبیکران وهوای پاک وتازه وروحبخش و"کلاغی که پرید ازفرازسرماوفرورفت دراندیشه ی آشفته ی ابری ولگرد"ومن به یاداو مبهوت ِکارجهان ِدرهم وبرهم ِ به جهل سمرشده‌ی یکسرشترگربه گشته‌ی دغاودغل واندیشناکی ودلواپسی زمستانی که به هرحال درپیش است.